Vanaf de jaren 1890 verschenen vrouwen met grote tatoeages op variétéshows en toonden hun tatoeages. De getatoeëerde motieven waren meestal geïnspireerd op hedendaagse kunst. De artieste Ethel Martin Vangi, die optrad als Lady Viola, had bijvoorbeeld de Amerikaanse presidenten Woodow Wilson, George Washington en Abraham Lincoln op haar borst getatoeëerd. De populaire figuren Babe Ruth en Charlie Chaplin werden op haar linkerdij vereeuwigd.
Ook al zijn grote tatoeages op vrouwen tegenwoordig heel normaal voor ons, in de jaren 1890 was het een uiterst zeldzaam gezicht of een spectaculaire gebeurtenis om zo'n getatoeëerde vrouw te zien.
Overigens is het hele gebeuren ontstaan in zogenaamde freakshows waarin de Carnavalsdames optraden. Dit waren getatoeëerde vrouwen die hun tatoeages presenteerden in een circus.

Een van deze vroeg getatoeëerde vrouwen was de in Groot-Brittannië geboren Nora Hildebrandt, die getatoeëerd werd door de Duitse zeeman, tatoeëerder en latere levenspartner Martin Hildebrandt. Martin Hildebrandt maakte naam met het tatoeëren van enkele van de vroegste getatoeëerde attracties, die werden gecreëerd voor Bunnell's Dime Museum.
Nora werd al snel vervangen door Irene Woodward omdat zij volgens het toenmalige management mooier was.
In die tijd was er een echte competitie tussen de tatoeëerders in New York om te zien wie de eerste getatoeëerde dame kon "produceren". Het is daarom niet helemaal duidelijk wie Irene heeft getatoeëerd. Het kan tatoeëerder en zeeman Martin Hildebrandt zijn geweest, net als bij Nora Hildebrandt.

Beide dames reisden tijdens hun carrière met het circus veel door de VS. Gemiddeld verdienden ze zo'n 100 tot 200 dollar per week, veel meer dan de gemiddelde werkende man of vrouw. In die tijd verdienden ze slechts 5 tot 12 dollar per week.
Gezien het feit dat vrouwenrechten aan het eind van de 19e eeuw nog maar net een dringende kwestie aan het worden waren, waren de twee vrouwen gezegend met hoge lonen en meer sociale vrijheden. De ongewone carrières van Nora en Irene creëerden nieuwe kansen op werk voor vrouwen uit de arbeidersklasse en ze behoorden ook tot de eerste vrijdenkende vrouwen uit die tijd.

Afgezien van de bekendere getatoeëerde dames konden veel actrices niet rondkomen van de shows en de verkoop van hun souvenirs of ansichtkaarten. Ze verdienden daarom hun geld als waarzegsters, messenwerpers, slangenbezweerders of acrobaten. In Duitstalige landen was de tijd van getatoeëerde actrices in de jaren 1930 voorbij. De actrices werden verdreven en er werden optredens verboden. Rondreizende showgirls werden vervolgd als daklozen en vaak bestempeld als asociaal of werkschuw.
Vanaf 1938 werden ze in sanatoria en verpleeghuizen geplaatst als menselijke afwijkingen en werden ze onderdeel van het Nazi "euthanasie" programma. Siamese tweelingen, slangenmensen en getatoeëerde vrouwen werden in die tijd door de nazi's als abnormaliteiten beschouwd en moesten worden verbannen.

Vanaf de jaren 1950 stortten de zaken in voor veel artiesten en getatoeëerde dames. Circusshows en goedkope musea raakten uit de mode.
Tatoeages werden nu opnieuw gestigmatiseerd door hun lange associatie met criminele activiteiten.
Tot de laatste vrouwen die overzee optraden behoorden Artoria Gibbons en Cindy Ray. Artoria Gibbons had 80% van haar lichaam bedekt met tatoeages, waarvan sommige schilderijen van Raphael of Michelangelo imiteerden.

Na het verdwijnen van getatoeëerde vrouwen in de jaren 1940 en 1950 werd het leven van vrouwen sterk gedomineerd door mannen. Vooral voor vrouwen werd het als asociaal of zelfs ongepast beschouwd om een tatoeage te hebben. Bovendien moesten vrouwen in de patriarchale VS zich voegen naar de wil van hun mannelijke omgeving. Of het nu de echtgenoot, vader of partner was. Het mannelijke deel besliste over het lichaam van de vrouw en dus was het oordeel over een vrouwelijk tatoeageverzoek meestal: "Mooie meisjes nemen geen tatoeage". In die tijd weigerden veel tatoeëerders ook om een vrouw te tatoeëren omdat ze bang waren voor geweld of conflicten met hun partner of vader. Vrouwen die toen wel tatoeages lieten zetten, waren bijna uitsluitend vrouwen uit de lagere arbeidersklasse of homoseksuelen.